Voor RC De Bøk Erin is het vijf voor twaalf: na een reeks kansloze verliespartijen staat het water trainer/coach Hendrie Platjes en zijn team aan de lippen. Bijltjesdag dreigt voor zelfverklaard rugby-meesterbrein Platjes.
Terwijl de herfstwind door het bouwval clubhuis van RC De Bøk Erin raast, zoekt Hendrie wanhopig naar een manier om de beuk erin te krijgen bij RC De Bøk Erin. Door het bulderende gesnurk van prop Rocco ontgaat het Hendrie dat er iemand binnenkomt. Iemand die het bord met de opstelling van RC De Bøk Erin aandachtig bestudeert. Iemand die plotseling vraagt: “Waarom wil je niet winnen?”
Als kleine jongen hield Hendrie Platjes al van taartjes. En van chocola. En van frikandellen. En van bakvet. Liefst met een laag mayonaise. Al snel circuleerden bijnamen als ‘Bolle Hennie’ en ‘Hendrie-keer-opscheppen’. Het waren de 80’s en fatshaming was nog volstrekt geaccepteerd. Op rugby belandde Hendrie dan ook in dat exclusieve gezelschap tomeloze genieters van de geneugten des levens: de eerste rij.
Hoewel men aandachtig luisterde als Hendrie vertelde over de beste manier om een T-bone steak te grillen, of demonstreerde hoe je handig een varken aan het spit kon spiesen, was het animo aanzienlijk minder als hij zijn ideeën ontvouwde over aanvallende varianten en defensieve strategieën, over slimme backline-plays en vernuftige set-piece tactieken. Want een prop met tactisch benul, dat was net zoiets als een roze eenhoorn of een fly-half met baardgroei. “Bekommer jij je nou maar om de frituur en de bitterballenvoorraad, Drie-keer-opscheppen!”, lachten zijn teamgenoten.
Tot op een dag Hendrie’s team, in de slotminuten van een belangrijke finale, tegen een 21-17 achterstand aankeken. Hendrie zag zijn kans schoon: hij riep het team bij elkaar en stelde een gewaagde aanvallende manoeuvre voor. Dit keer lachten zijn teamgenoten niet. Integendeel. Ze luisterden. Tot plotseling Hendrie’s oma vanaf de zijlijn over het veld schetterde: “Bolle Hennie, laat dat toch over aan mensen die er verstand van hebben! Kom, oma heeft een broodje bal met mayo voor je!”
Daverend gelach uit honderden kelen volgde. Tot op de dag van vandaag klinkt de echo na in Hendrie’s oren. De schaamte. De vernedering. Het komt allemaal weer boven, door die vijf simpele woorden: “Waarom wil je niet winnen?”
Driftig draait Hendrie zich om, klaar om verbaal uit te halen.
Maar als hij ziet wie er bij het bord staat, stamelt hij alleen: “Wat… Jij?”
Wordt vervolgd…..