Een gure herfstwind huilde rond én door het clubhuis van RC De Bøk Erin. De deplorabele staat van dat clubhuis, met onder meer openingen in de buitenwand waar een back probleemloos door naar binnen kon stappen, maakte dat er geen merkbaar verschil was tussen de weersomstandigheden buiten en binnen het bouwval gebouw. Soms gingen de rugbyers buiten het clubhuis schuilen.
Terwijl de vaantjes boven de bar vrolijk wapperden in de straffe septemberbries, staarde trainer/coach Hendrie Platjes in gedachten verzonken voor zich uit. Zo nu en dan doopte hij afwezig zijn hand in een KFC bucket ter grootte van een kliko, om een portie gefrituurde kip van enkele duizenden calorieën in de gapende diepte van zijn mond te laten verdwijnen.
Sinds Hendrie was aangetreden als trainer/coach van RC De Bøk Erin, waren alle vier de competitiewedstrijden verloren gegaan. Met een doelsaldo van 8-439. Waarbij die ene try ook nog door de tegenstander cadeau was gedaan, omdat die te laat waren voor de kick-off (de wedstrijd was geëindigd in 5-103).
Bovendien was fullback Marco uitgevallen met een hersenschudding, doordat hij een penalty loeihard in zijn eigen gezicht had gekickt, en was een van de wings (Jim; bijgenaamd: “Froufrou”) naar het ziekenhuis afgevoerd, nadat hij bijna was vermorzeld onder het gewicht van prop Rocco, toen die even wilde gaan zitten om uit te rusten van een extra inspannende scrummage.
Toen hij nog rugbyde, had Hendrie zichzelf altijd beschouwd als de ziel van een fly-half, gevangen in het lichaam van een prop. Een tactisch/strategisch rugbyvisionair, die slechts door zijn fysieke proporties verhinderd werd om zijn rol te claimen als de onbetwiste Napoleon van het Men’s XV. Anderen hadden Hendrie altijd vooral beschouwd als de Napoleon van de borrelplank, een ongeëvenaard strateeg als het ging om het omsingelen en overmeesteren van bittergarnituur, of eigenlijk alle vormen van gefrituurd voedsel.
Had hij zich op het veld nooit aan de eerste rij weten te ontworstelen, in de rol van trainer/coach zag Hendrie een kans om de wereld eindelijk te laten kennismaken met zijn tactisch meesterbrein. Alleen waren daar nu die vier kansloos verloren wedstrijden. Terwijl hij een pond gefrituurde kip naar zijn mond bracht, piekerde Hendrie zich suf over de vraag waar het toch mis ging met RC De Bøk Erin. En hoe hij het tij kon keren. Toen vloog plotseling de deur van het bouwval clubhuis open. Een sinistere gestalte doemde op uit de duisternis.
Wordt vervolgd…..